اشعار رقیه ندیری

آن دخترکان به عشق دنیای مدرن
دلبسته ی کار خوب، در جای مدرن

از خانه به جای ظرف شستن رفتند
در شرکت ها به کلفَتی های مدرن

دیر آمدنت بهانه یادم داده
صدها غزل و ترانه یادم داده

دیرآمدنت عزیز، دیرآمدنت
بی تابی کودکانه یادم دادهَ

در حاشیه ی زرد چمن افتاده
قبل از هیجان گل شدن، افتاده

این غنچه ی سرخ، گرمی عشقی بود،
یا بوسه ی سردِ از دهن افتاده؟َ

در سینه ی خود دلی مکدر داریم
از کینه به دل سیاه لشکر داریم

انگشت نمای رفتگرها شده ایم
با کوه زباله ای که در سر داریم

نامه ام را می گذارم باز بر دوش نسیم
راه دشوار است بسم الله الرحمن الرحیم

ای سکوتت بهتر از رسم قشنگ گل، سلام
ای سکوتت دلگشا، مثل اذان های سلیم

حال تو الحمد لله است مانند بهشت
حال ما – العفو - مثل خار و خس های جحیم


خانه تو زادگاه ابرهای بی قرار
خانه تو زادگاه آفتاب است از قدیم

حرف های ما پر از پروانگی هستند، باز
در طواف نور تو پرواز کم می آوریم

چیست تکلیف کسی که در خودش زندانی است
او که دور افتاده از فیض صراط المستقیم

از رمیدن های آهو ترس و تک افتادگی
بغض هایم را بخوان از چشم های یاکریم


خسته ام
زن های طالع بین مشهد گفته اند:
پیله کرده غصه در چشمانم
اما بگذریم

حال من با فال " انعمت علیهم" می شود
بهتر از  حال کبوترهای در صحنت مقیم

هرچه می خواهد دل تنگت بگو، من راضی ام
درجواب نامه ام باران بیاید یا نسیم

نه دعبلم
نه فرزدق
فقط گاهی
به بازار رضا می روم
 با کلاف کلمات